Álvaro Cervantes: "Een gebroken hart is pijnlijk, maar het helpt je om beter lief te hebben."

Liefdesverdriet "doet pijn, maar het geneest als het ons leert onszelf te begrijpen en beter lief te hebben." Dat vertelt Álvaro Cervantes (Barcelona, 1989) ons. Hij heeft zich er net in verdiept als een van de hoofdpersonen van Esmorza amb mi ( Have Breakfast with Me ), een film die vier levens belicht die in het ongewisse verkeren tussen de liefde die sterft en de liefde die – misschien – geboren zal worden. De sleutel is om er ruimte voor te maken.

Kun je een relatie verbreken zonder dat je iemand gaat haten?

Je kunt de wond ontleden om te begrijpen waar die vandaan komt en proberen de volgende relatie gezonder te maken. Liefdesverdriet hoort bij dat leerproces.

Wat is het geheim om minder giftig te zijn in een relatie?

Het eerste is om naar jezelf te kijken en te stoppen met denken dat iedereen verantwoordelijk is voor alles. Neem de balans op, reflecteer op hoe je reageert op het gedrag van anderen, op je automatische gedrag... zodat je het kunt veranderen.

Stop dan met jezelf te verdedigen.

Vraag jezelf af hoe je dingen doet, waarom en met welk doel. Probeer reactief gedrag te vermijden dat uiteindelijk alleen maar schadelijk voor jezelf is.

Denk je dat de nieuwe generaties beter willen?

Misschien staan ze dichter bij het zelfwerk dat nodig is – therapeutisch werk, zo je wilt. De onderwerpen geestelijke gezondheid en therapie zijn niet langer taboe voor deze nieuwe generaties en zijn een heel natuurlijk onderdeel van hun leven geworden, een manier om handvatten te krijgen voor een wereld die tegenwoordig erg turbulent en hectisch is. En soms ook te individualistisch.

De film presenteert het ontbijt als de grootste uitdaging voor intimiteit tussen koppels.

Het ontbijt is het begin van de dag, een moment waarop u anderen beter kunt zien.

Overdag zijn we natuurlijk allemaal echter.

Dat moment voorspelt misschien niets, maar samen ontbijten impliceert wel de wens om iets meer te delen, althans het eerste plan van de dag.

Jouw personage, Iván, heeft een relatie met iemand die een rolstoel gebruikt. In de vorige film was je partner doof. Wordt er in films weinig over handicaps gesproken?

Ik denk dat er nog steeds een gebrek is aan ruimte voor stemmen die deze situaties door en door begrijpen, omdat ze ze zelf hebben meegemaakt en weten hoe ze ze moeten beschrijven. We leven in een validistische maatschappij, en dat geldt ook voor onze sector. Er is op dit gebied nog veel werk aan de winkel, en onze ogen openen voor andere verhalen is een schat die we niet mogen verspillen.

Is de cinema diverser geworden?

Natuurlijk. De laatste jaren hebben we bijvoorbeeld de opkomst van veel vrouwelijke regisseurs gezien, wat een triomf is voor de Spaanse cinema. Het is goed dat de industrie zich openstelt en de hele samenleving integreert.

Je zegt dat we in een validistische maatschappij leven. Hoe heb je dat zelf ervaren?

Nou, om te beginnen, voordat ik de film "Deaf" maakte, kende ik dat woord niet. Dat is al een teken: ik kan het me veroorloven om geen woord te kennen dat de situatie van absolute bevoorrechting waarin ik leef nauwkeurig beschrijft, het feit dat ik niet merk wat andere realiteiten betekenen.

Zijn wij een maatschappij met weinig empathie?

Empathie is een wezenlijk onderdeel van het mens-zijn, maar om het in de praktijk te brengen, heb je allereerst informatie nodig. Informatie kan je helpen om je bewustzijn te vergroten. Naast zichtbaarheidsbeleid is nieuwsgierigheid nodig, en die nieuwsgierigheid bestaat. Ik zag dat terug in het publiek van de film. Hoewel je in het dagelijks leven vaak geen rekening houdt met de ervaringen van anderen.

Sorda spreekt over een moederschap dat nog veel complexer is dan het al is.

De angsten van een moeder of vader met een beperking zijn nog groter. De film is zelfs gebaseerd op een eerdere korte film waarvoor regisseur Eva Libertad haar zus, Miriam Garlo, vroeg om een lijst met de angsten die ze had toen ze overwoog om dove moeder te worden in een horende wereld.

Was het moeilijk om te tolken met gebarentaal?

Wat ik niet wilde, was het leren door alleen maar een paar regels uit een script te reciteren; ik wilde kunnen improviseren, kunnen communiceren met de dove mensen die ik ontmoette. Ik had veel geluk met de leraren en ik bereikte een niveau waarop ik me op mijn gemak voelde in de huid van dit personage, die samen met zijn partner een eigen universum heeft gecreëerd waarin ze elkaar ondanks de moeilijkheden heel goed begrijpen... totdat de komst van de baby die bubbel doet barsten. Het verhaal belicht veel dingen die in koppels gebeuren, zelfs in koppels zonder kinderen. Hoezeer twee mensen zich ook verbonden voelen, er is altijd een hoekje van elkaar waar je nooit bij kunt. En zo moet het zijn. Het is goed dat het zo is.

Het vervelende is dat dit frustratie oplevert.

En niet alleen op het gebied van de liefde, maar ook in de relaties met ouders en vrienden...

Over vriendschap gesproken: je nieuwste film gaat over vriendschap tussen mannen. Hoe verschilt dat van vriendschap tussen vrouwen?

Er wordt altijd gezegd, en dat klopt, dat mannen hun gevoelens en uitingen van genegenheid meer onderdrukken, om ze minder expliciet te maken. Ik vind het fijn om deel uit te maken van een verhaal als dit vanwege de mogelijkheid om nieuwe rolmodellen te creëren, om iemand te belichamen die niet bang is om zichzelf te laten zien zoals ze zijn en niet met het gezicht dat ze aan de wereld laten zien: daar worden vriendschapsbanden echt gesmeed. Het andere is doen alsof.